Omdat de kinderen van 30 april tot en met 16 mei vakantie hebben, gaan we 2 weken naar ons huisje in Oostenrijk. Opa Jan en Oma Trix gaan de eerste week ook mee.

Onze reiservaringen van de laatste keren hebben uitgewezen dat ’s avonds rijden handig kan zijn. De kinderen slapen dan een groot deel waardoor het wat rustiger in de auto is. Dus in plaats van zondagochtend rond 5 uur vertrekken, zijn we nu zaterdags om 17:30 weggereden uit Oost-Knollendam. Omstreeks 02:00 waren we in Obertraun.

De volgende dag (zondag) zijn we met de auto naar de parkeerplek bij de Koppenbruhle Hole gereden. Het is mooi weer vandaag en de grot is vanaf vandaag geopend maar wij besluiten door te wandelen richting Bad Aussee. We maken nog even een foto voor de ingang (of is het de uitgang) van de grot.

De wandelroute geeft aan dat dit zo’n 2 ½ uur zal duren. Hier doen we een eerste les: geloof de aangeduide tijden niet, wij doen er minstens 4 uur over en Mette is aan het eind zo moe dat ik besluit zelf naar het station te lopen en de trein te nemen. Helaas heb ik de trein net gemist en de volgende gaat pas 2 uur later. Inmiddels zijn Jan en Trix ook gearriveerd en vragen zij of zij mij moeten halen. Ik besluit te liften. Na 20 minuten stopt een auto en wordt ik terug gebracht naar de auto. Dak open, even zoeken en dan heb ik ze gevonden en rijden we terug naar huis.

Op maandag is het weer wat minder en besluiten we om met z’n allen opnieuw naar de Koppenbruhle Hole te gaan om nu de grot te bezichtigen. Een prachtig stuk natuurwerk. Het water komt er inderdaad met een brullend geluid doorheen. Het water is smeltwater of regenwater en komt van de Krippenstein/Dachstein gletchers en stroomt in zo’n 4 uur naar beneden. Ieder krijgt z’n eigen zaklamp om alles rustig te kunnen bekijken. Het is wel koud daarbinnen dus iedereen is ook weer blij als we na ruim een uur weer buiten zijn. Bij de VVV n Obertraun (in het gemeentehuis bij de supermarkt) informeert Sorrel naar de mogelijkheden om de andere grotten te bezoeken. Dit jaar zijn de grotten 100 jaar open en dat wordt gevierd met speciale aanbiedingen. Ook weet de mevouw een mooie plek om naar fosielen te zoeken. De foto’s hieronder zijn uit de Koppenbruhle Hole. Links druipstenen, rechts de enorme ondergrondse rivier.

Dinsdags besluiten we om met de auto naar Gosau Hintersee te rijden en daar een wandeling om het meer te maken. Met mooi weer heb je daar prachtig uitzicht op de Gosaukam. Helaas steken de bergtoppen in de wolken en is er dus weinig van te zien. Onderweg vinden de kinderen kikkers, kikkerdril en heel veel salamanders. De wandeling duurt ongeveer 2 uur en na afloop hebben we wat gegeten in het restaurant bij het meer. Daarna rijden we door naar de Sneckenwand in Russbach om fosielen te zoeken. We rijden met de auto net zo ver de berg op totdat we niet meer verder kunnen. De wandeling daarna is mooi door het bos maar best wel pittig. Het is wat modderig hier en daar door de regen. Na een uurtje komen we aan bij de Sneckenwand. We verwachten dat je daar met een hamertje fosielen moet gaan bikken maar het blijkt dat ze er gewoon voor het oprapen liggen. Het is werkelijk bizar. Gras en grond zijn verwijderd van de onderliggende laag stenen. Die stenen zijn een soort van puisten die je vrij gemakkelijk los kan wrikken. Elke puist is een fosiel. Je herkent de slakkenhuizen onmiddellijk. Sommige zijn doormidden gebroken, anderen tonen de binnenkant van de schelpen. De boodschappentassen worden gevuld en met vele kilo’s zwaarder gaan we weer terug.

Linksboven naar rechtsonder. Kikkervisjes en salamanders. De Gosausee met in de verte de gletcher. Ties wijst opa op forellen. De Sneckenwand.

Woensdag blijf ik met de kinderen thuis. Zij spelen op de berg, skeeleren en waveboarden. Ties kijkt of Simon er nog is maar die is waarschijnlijk naar school. Sorrel gaat met Jan en Trix wandelen naar Hallstatt.

Donderdag stel ik voor om een wandeltocht te maken achter ons huis op de berg. Er is iets verderop een wandelpad naar een plateau waar een huistje op staat, Hirschaualm. De wandelrout zal redelijk stijl omhoog gaan tot het plateau, circa 300 meter hoogteverschil. Daar kun je dan een klettertocht met touwen maken naar de Krippenstein of terugwandelen naar Hallstatt. De wandeltocht naar het plateau zal volgens het bordje 1 uur duren, wij weten uit ervaring dat dit ons wel 2 uur zal kosten. Het begin van het pad is moeilijk te vinden en gaat inderdaad stijl omhoog. Na een kwartier wordt er gestemd of we doorgaan of niet want het is een hele onderneming. Glad, stijl, moeilijk en de kinderen vinden het maar niks. Via een uitgesleten bedding van grind loopt het pad slingerend naar boven. De rivierbedding laat zien dat hier regelmatig steen- en sneeuwlawines naar beneden bulderen. Als we het plateau bereiken wordt de tocht bekroond met een prachtig uitzicht over het meer in de diepte. Aan de andere kant kijken we tegen een loodrechte wand op die meer dan 500 meter oprijst. Als je wilt kletteren moet je hier zijn. We eten een broodje en gaan daarna weer rustig bergafwaarts. Na een paar honderd meter komen we bij een helling die door een lawine volledig is verwoest. Ontwortelde bomen, rotsblokken, één kale vlakte schuin naar beneden. Het pad is verdwenen dus ik ga met de kinderen iets vooruit om te kijken waar we verder kunnen. Plotseling hoor ik in het bos voor ons stenen vallen van de loodrechte rotswand. Het geraas wordt sterker en sterker en het is duidelijk dat er weer een stenenlawine naar beneden komt. Je hoort de rotsen stuiteren en bomen afbreken. Ik kijk snel om me heen of wij op deze kale vlakte ook gevaar lopen. Dat valt gelukkig mee maar Ties is zo erg geschrokken dat hij niet meer het bos in wil en rechtstreeks naar beneden gaat. Ik heb geen andere optie dan samen met Mette op mijn schouder achter hem aan te gaan. Sorrel, Jan en Trix vervolgen voorzichtig hun tocht het bos in en vinden even verderop het pad dat de lawine heeft gekruisd. Zij lopen verder naar Hallstatt en ik loop met de kinderen terug naar huis. Als ik daarna de rest met de auto ophaal vanuit Hallstatt zijn we allemaal tevreden over dit prachtige avontuur. Maar ook erg moe want het was een zware onderneming.