De Zwölverkogel is één van de vele bergtoppen in het Dachtsteinmassief en is 1982 meter hoog. De voet van de berg ligt vrijwel naast ons huis maar om hem te beklimmen hebben wij gebruik gemaakt van de Krippenstein lift. De enige andere manier om op te top te komen is een klettersteig, één van de moeilijkste van Oostenrijk. Dat is niet aan ons besteed.

We hebben deze zomer een jaarkaart genomen zodat we vaker omhoog kunnen en dus verdere wandeltochten kunnen ondernemen. Deze wandeltocht heb ik aan het begin van onze vakantie gepland. Hij is niet ver, er is geen groot hoogteverschil (hooguit 200 meter) en op het oog gemakkelijk. Goed voor een beetje trainen op de langere tochten die we later deze vakantie willen ondernemen.

Wij zijn de wandeltocht begonnen vanaf het liftstation GjaidAlm. Vandaar loopt het pad westelijk naar de berghut Gjaidalm waar je lekker kunt eten, drinken en in de zon zitten. Dat doen wij pas als we terugkomen want we lopen een rondje.

De Gjaidalm ligt op ongeveer 1760 meter in een groene weide. Na enkele minuten verdwijnt het pad door lage dennenbosjes en kom je in een volgend dalletje. Hiervandaan zie je de top van de Zwölferkogel al voor je. Wij lopen de rondweg tegen de klok in en buigen bij de splitsing dus rechtsaf. De kinderen hebben eigenlijk niet zo’n zin en mopperen al snel. Thuis had ik gemeten dat deze wandeling ongeveer 2 ½ uur in beslag zou nemen maar na een uur lopen zijn we nog erg weinig opgeschoten. Er moet veel geklauterd worden over de kalkstenen rotsformaties en dat kost tijd.

Maar de tocht is erg mooi. Nog maar 4 weken geleden lag er nog veel sneeuw en het is duidelijk te zien dat de bloemen zich erg mooi tonen. Telkens is er de afwisseling tussen boompjes, groene en kleurige weiden en rotsformaties.

Op enkele punten is er uitzicht op de Halstattergletcher die fel wit afsteekt tegen de blauwe lucht.

Bij de start van de tocht was het nog slechts 6 graden maar nu loopt de temperatuur al snel op. De zon schijnt fel, ondanks dat er wel wat wolkjes aan de lucht zijn maar wind waait er niet. Het is daarom erg stil om ons heen. Heel af en toe hoor je een vogeltje fluiten of schiet er een Vlaamse Gaai met veel gekrijs uit de struiken. Verder komen we niets of niemand tegen.

Na ruim twee uur wandelen komen we bij een splitsing. Je kunt de ronde nu verder terug volgen of je kunt naar de top lopen die nog iets hoger ligt. We besluiten rust te nemen en onze proviand te nuttigen. De kinderen klagen dat ik had beloofd dat de hele wandeling dus twee keer zo lang duurt als ik had verteld. Ze piepen nog wat en ik besluit om dan alleen de top maar even te halen. Het is slechts 7 minuten naar boven. Bij het kruis vul ik het wandelboek in en schrijf meteen de log-geocache bij (12erkogel). Thuis blijkt deze echter niet meer op Internet te vinden. Dat is jammer. De laatste log in het buisje dateert van februari. Blijkbaar iemand die toch de moeite heeft genomen om met tourskies hier na toe te gaan. Het uitzicht op het dorp is mooi, ik kan ons huis in de schaduw van de bomen zien staan. In 5 minuten loop ik weer terug waarna we met z’n allen het laatste stuk van de tocht terug lopen.

Het is eerst nog veel klauteren over de witte rotsen maar na een tijdje gaat het pad weer verder tussen de bosjes. Gelukkig gaat het nu grotendeels berg afwaarts dus lopen we sneller. Het laatste stuk gaat door een lage groene kloof en is een erg mooi stuk. Plotseling staan we weer bij de splitsing om rechts na ongeveer 15 minuten weer bij de Gjaidalm aan te komen. We bestellen allen een grote limonade en een Speckbrot. Ties kiest voor een dubbele Frankfurter met mosterd, krenn en een bruine boterham. Als Sorrel na 15 minuten arriveert staat alles op tafel en genieten we nog even na van deze mooie wandeling. Daarna snel met de lift weer naar beneden want Ties en Mette willen nog zwemmen in het meer.

Thuis controleer ik waarom wij er bijna 4 uur (met pauzes 5 uur) over hebben gedaan terwijl het rondje zelf normaliter in 2 ½ uur gedaan had kunnen worden. Los van de pauzes, blijkt de ene wandelkaart het als een normale route aan te geven (en die had ik als uitgangspunt genomen) terwijl de veel gedetailleerdere Dachtstein wandelkaart aangeeft dat dit een zwaardere klauterroute is. En dat hebben we wel gemerkt. Zulke routes kosten gewoon veel meer tijd. Belangrijk voor een volgende route planning!

Hieronder nog enkele schermafdrukken van Moveslink die de hoogte (van groen naar rood) in relatie tot de zwaarte en tijdsduur weergeeft.

Meer details op http://www.movescount.com/nl/moves/move68909915