Vannacht werd ik met grote schrik wakker van een luid schrapend geluid, gevolgd door een enorme dreun. Ik sprong het bed uit met een luide vloek en rende het huis in. Volgens mij was er óf iets gevallen óf een inbreker die probeerde binnen te komen. Het eerste wat ik bedacht was dat het stapelbed van mijn zoon in elkaar was gezakt. Met een hartslag van 300 rende ik de trap op al roepende “Ties !”, maar hij lag nog lekker te slapen. Hoewel, hij vroeg nog “wat is er pap?”. Weer naar beneden was inmiddels de rest van het gezin gealarmeerd. Was het dan toch een inbreker? Ik heb het hele huis (best groot…) afgezocht maar kon niets vinden.

Toen ik vanochtend mijn dochter naar school bracht was het ineens duidelijk. Voor de deur ont’brak’ een paaltje. Het paaltje dient om auto’s te weren van mijn erf en was verdwenen. Een dikke zwarte streep over de weg leidde echter tot de ontdekking. Hij was afgebroken en toen gelanceerd tegen één van de dikke houten luiken die wij voor het huis hebben staan. Een grote deuk in het luik en beschadigde struiken. Maar gelukkig was de paal niet door de ramen gegaan. Ik heb het paaltje op een zichtplek gelegd met het voornemen om later vandaag de gemeente te bellen met het verzoek een nieuwe te plaatsen.

Zojuist belt een medewerker van de gemeente aan. Hij heeft (pro-actief) gezien dat het paaltje stuk is en is aan het graven gegaan om een nieuwe te plaatsen. “Super!” zeg ik tegen hem, “dat is nog eens pro-actieve service!”. “Ja” antwoordt hij “maar kun je even kijken of je televisie het nog doet want ik heb een kabeltje geraakt”. Tja, die televisie betekent dat nu dus ook mijn Internet aansluiting het niet meer doet en ik dus ‘werkeloos’ ben aangewezen op de Wireless hotspot van mijn HTC Sensation Android. Nu dus afwachten hoe snel Ziggo repareert. En even uitzoeken welke dronken automobilist dit op zijn geweten heeft!